Surprising Sri Lanka

Hier is ie dan, de (voorlopig) aaalllerlaatste. Ik ben een beetje verdrietig en sipjes, ik zit dan ook al 12 uur op Hongkong airport en heb nog wat uurtjes te gaan.. Maar over 20 uur ben ik weer thuis! Wat me ook echt wel blij maakt.

Na een onrustige nacht op Bangkok international airport kwam ik drie weken geleden aan op het vliegveld van Colombo. Een hele aardige taxichauffeur deed er zeker 2 uur over om het hostel te vinden waar Renee zich verstopt had. En na wat rondgedwaald te hebben door Colombo, wat blijkbaar niet echt een centrum heeft, kwamen we een Delifrance tegen (engelen gezang op de achtergrond) want we hadden honger! Even geen rijst, maar een fatsoenlijk meergranen baquette, daar worden we blij van. We sliepen in een schattig hostel met hele lieve eigenaren, maar het was eigenlijk een van mn slechtste nachten, omdat het zooo warm was. Dus toen om 5 uur de wekker ging, was ik blij dat we de kamer uit mochten. Om 7 uur zaten we in de trein richting Kandy. Lekker derde klas tussen de locals, het was een beetje proppen maar we hadden een zitplek met behulp van een aardige dove man die natuurlijk wel verwachtte dat je daar grof geld voor neer zou leggen. In Kandy aangekomen hebben we het kunstmatige meer bekeken, waar we niet echt van onder de indruk waren en hebben we de tempel met de tand van Buddha naast ons laten liggen. Voor zondag boekten we een dagtrip naar Sigiriya, met privechauffeur! Omdat het zondag was, waren de trappen bezaaid met locals dus gingen we trede voor trede naar boven. Op de top was er een prachtig uitzicht over de bergen en meren. Één rots op een dag is niet genoeg, dus besloten we ook de rots tegenover de Lionsrock te beklimmen. Dit was een leukere klim, een stuk rustiger en het uitzicht misschien wel net zo mooi. Onze chauffeur probeerde ons nog wat cultuur bij te brengen met nog een tempel en een spice garden maar van ons mocht hij lekker in een ruk terug naar Kandy rijden. Maandag vertrokken we via Hatton naar Dalhousie, vanwaar je Adams Peak kan beklimmen. De trein naar Hatton was prima, maar twee uur staan in een overvolle bus die slingerend de berg op rijdt met de oksel van je buurman onder je neus daar wordt niemand vrolijk van. Dalhousie zelf stelde echt niks voor, dus gingen we op tijd naar bed, zodat we rond twee uur met de klim konden beginnen. Na ruim 6000 treden te hebben beklommen kwamen we veel te vroeg op de top, dus moesten we nog anderhalf uur wachten voordat de zon opkwam. Het was de kou en het wachten waard! Tijdens de zonsopgang werd er een ceremonie gehouden met muziek en het uitzicht was prachtig. Met trillende beentjes kwamen we beneden dus de rest van de dag hebben we lekker gechilled. Woensdag vertrokken we naar Ella, waar we drie dagen wilden blijven, omdat hier zoveel te doen is. Ten eerste was de treinreis al schitterend, eindeloze theeplantages, theevrouwtjes en groene heuvels. Ella is fantastisch! Alles wat we nodig hadden lekker eten, goeie cappuccino's en een fijn guesthouse. We wilden alles (!!) doen, dus we hadden flink de pas erin. Donderdagochtend begonnen we met Ella's rock, waar we een heel stuk over het spoor liepen en daarna onder begeleiding van onze geweldige guide tussen de theeplantages naar de top liepen. Nadat we zeker een halfuur met de beste man hebben gediscussieerd over de prijs die hij vroeg voor het ons naar boven leiden, konden we genieten van het uitzicht. S middags liepen we naar de Ravana falls, dieper het dal in. Er werd gezwaaid, getoeterd en gelachen naar ons. Maar volgens de politie was het erg gevaarlijk dus uiteindelijk kregen we een escort naar beneden. De waterval was mooi, maar helaas mocht er niet meer in gezwommen worden. Dus na een tijdje van het geluid van stromend water genoten te hebben, namen we netjes de bus naar boven. We aten in ons favoriete Chill cafe waarna we onszelf op bed gooide, de beentjes waren op. De volgende dag liepen we naar de Nine Arch Bridge, een gesloten tea factory vanwege een feestdag en beklommen we ook nog Little Adams Peak. En konden we aan het einde van de dag zeggen dat we alles gedaan hadden :) Na Ella vertrokken we richting Mirissa, in het zuiden. Helaas ging er geen trein, dus dat was een lange dag in de bus. Mirissa was vooral toeristisch en Russisch, maar we waren hier voor de whales. Dus de volgende dag voeren we om 7 uur de haven uit op jacht naar de blauwe vinvis. Al redelijk snel werd er iets gespot.. Een Orka! Die schijnen hier dus ook enkele dagen per jaar te zitten, helaas verschuilen de walvissen zich dan. Heel bijzonder, uiteindelijk hebben we 3 of 4 verschillende orka's gezien en een schol dolfijnen. Renee was blij dat we weer op vastegrond stonden en we lagen de rest van het middag in de zee en op het strand.

Het was eindelijk zover!!! Surfkamp in Ahangama. De accommodatie was al even mooi als het strand waar we zo op rolden. Wat een heerlijke week! Elke dag gesurfd, leuke mensen en belachelijk goed gegeten. De zonsopgang en zonsondergang sessies waren echt heerlijk. De eerste zonnestralen meepakken in het water als er nog een serene rust heerst of de dag afsluiten als de zon niet meer brandt maar een roze deken van de zee maakt. En we hebben ook zeker weer stapjes gemaakt, klaar voor level 2.

Na Ahangama kwam het einde eng dichtbij, dus werden we een beetje besluiteloos waar we heen wilden. Uiteindelijk belandden we maandag tegen de avond in Hikkaduwa, een schattig kustplaatsje. We hebben er enorme zeeschildpadden gezien en zijn een dagje richting Galle en Unawatuna geweest. Elke dag kwam het eind van onze reis dichterbij, elke dag werd het zenuwachtige gevoel een beetje erger. Maar wat heb ik genoten. Ik zou alles zo weer over doen en meer.

Met een traan en een lach.. Ik ben ontzettend gelukkig dat ik dit heb kunnen doen.

xoxo