We did it!

Maandagmiddag vetrok ik met de ferry naar het Noordereiland. Het was een vrij winderige dag dus zodra we uit de Marlborough Sounds vetrokken richting volle zee heb ik met mijn ogen dicht muziek geluisterd in de "stilte ruimte". Eenmaal aangekomen in Wellington was het al tegen zessen. We werden gedumpt in Base. Ik ben nog heel even door de hoofdstraat van Wellington gelopen en heb m'n boodschapjes gedaan, voordat ik me terug trok in de zeer knusse (lees: krappe) kamer. Die nacht heb ik amper geslapen, vanwege de harde windstoten die af en toe de kamer wel binnen leken te waaien. Gelukkig mochten we vroeg de bus in voor onze rit naar Auckland. Na wat pick ups en het grootste deel van de bus af te hebben gezet bij de ferry vertrokken we met 6 man (!) in de bus richting de eerste stop National Park. Op deze bus leerde ik Eveline kennen, die drie maanden in Wellington had gestudeerd. En in National park stapte de tweede Nederlander op, Freek die vol enthousiasme vertelde over zijn Tongariro Alpine Crossing van de vorige dag. Lantarn vestigde een persoonlijk recordje doordat we om vier minuten over vijf Auckland bereikte. S avonds ging ik met Freek en Jesse (een vriend van Freek uit Australië die net was geland) wat eten in een van de foodcourts en dronken we s avonds een wijntje op misschien wel het mooiste plekje van Auckland, in de haven. Ik was na een dag eigenlijk al klaar met deze stad, het is te groot, te massaal en er leven veel te veel mensen. Als je bedenkt dat er 4,5 miljoen mensen in NZ wonen, waarvan eenderde zich heeft gevestigd in Auckland begrijp je misschien enigszins waarom ik toch echt de voorkeur geef aan elke andere stad, dorp of gehucht. Nadat de All Blacks zondagochtend vroeg de finale van de Worldcup rugby hadden gewonnen werden ze woensdagmiddag gehuldigd in het Victoria park in Auckland. Ik ben daar even langsgelopen, maar nadat de Nieuw Zeelandse Il Divo op het podium verscheen ben ik verder gelopen. Jesse had die middag de koop van zijn auto met tent op het dak rond, en de mannen zouden s middags nog uit Auckland vertrekken. Op het laatste moment heb ik besloten mee te gaan, weg uit deze drukke stad en m'n shitty hostel. We reden alvast een groot deel richting Raglan waar ik me de volgende dag aan zou sluiten bij de Straybus. We sliepen op een van de vele gratis kampeerplaatsen aan een mooie rivier. Na een vroeg ontbijtje werd ik afgezet in Raglan en gingen Freek en Jesse verder. S middags arriveerde de Straybus met Nipper! Ook Eveline zat op deze bus! S middags ging ik met Nipper en z'n bus mee naar het strand en s avonds aten we fish en chips op de werf bij zonsondergang. Eveline, ik en twee andere meisjes wonnen s avonds nog de door Bing georganiseerde pubquiz, door een telfout, waarna we met een fles champagne onder de arm naar bed gingen. Ik bleef drie dagen in Raglan dus de volgende dag vertrokken Nipper, Eveline en de rest van de bus, die ik amper gesproken had, richting Mourea. Ik besloot de volgende dag richting Raglan te lopen, aangezien het hostel vrij ver van het centrum lag, was dit nog een aardige twee uur durende wandeling over het strand. Ik had hier niet echt over nagedacht toen ik besloot nog wat boodschapjes te doen. Dus lunchte ik halverwege de terugweg op het strand, om de tas wat minder zwaar te maken, wat overigens geen straf was, kijkend naar de surfers in het water. Die avond was het rustig in het hostel, geen Straybus en weinig andere gasten, dus ging ik lekker op tijd naar bed. Zaterdagochtend liep ik richting het strand en huurde een surfboard voor een halve dag. Het was lekker weer dus ik heb me een aantal uurtjes prima vermaakt in het water. Toen ik terug liep naar het hostel was de volgende bus alweer gearriveerd. Ik hoorde dat er die avond een groupmeal werd gemaakt, Mozzie, de nieuwe driver, bewees zich als een burgerkoning. Ik heb me er een beetje ingepraat en zeker een derde van burgers gemaakt dus ik at gratis mee! De volgende ochtend vertrokken we via Waitomo naar Mourea, waar ons een culturele avond te wachten stond. Ik had hier al een aantal slechte verhalen over gehoord, maar wilde het toch niet missen.. Het bleek een enorme tegenvaller, als vrouwen leerden we de Poi, een strijddans met een bal en de drie mannen die op deze bus zaten leerden de Haka. Het eten was verbrand, de kip gort droog en we sliepen in een slaapzaal. De volgende ochtend kregen we de goedkoopste cornflakes als ontbijt met kleffe french toast en mochten we zelf alles rechtzetten, schoonmaken en opbergen, voor slechts 80 dollar was dit de grootste aanfluiting waar Stray je mee naartoe neemt. Gelukkig gingen we maandagochtend vroeg richting Rotorua, waar ik met Marloes van een degelijk ontbijt genoot aan het meer. S middags meette ik met Eveline, die hier wachtte tot de Eastbro tour de volgende dag vertrok. We liepen een stuk langs de mudpools van de stad, waar de rotte-eieren geur je tegemoet komt. En nadat we s avonds een pizzaatje aten met twee andere meiden die mee naar het oosten gingen, boekte ik een paar dagen Coromandel voordat ik Nieuw Zeeland moet verlaten. Hier moet je volgens de meeste locals geweest zijn, dus dit mag eigenlijk niet ontbreken.

Dinsdagmiddag startte onze Eastbro tour waar ik verschillende verhalen over had gehoord, zowel positief als negatief. Met frisse moed begonnen we de tour vanuit Rotorua naar onze eerste stop Gisborne. Onderweg stopten we nog bij een oude brug en voordat we bij het hostel aankwamen namen Eveline, Linea, Maaike en ik deel aan een wijnproeverij in Smash palace. Het hostel bevond zich vlakbij het strand, zodat we de volgende morgen de "eerste zonsopgang van de wereld" konden aanschouwen. Helaas was dit niet het beste hostel waar ik gezeten heb, aangezien ik kakkerlakken in de bestekla en op het plafond van de kamer vond.. De volgende ochtend gingen we er in ieder geval vroeg uit voor de zonsopgang. Het was een heldere ochtend dus iedereen genoot in stilte op dit vroege tijdstip van de zon die zich langzaam liet zien boven de oceaan. Na een ontbijtje gingen we met z'n vijven surfen, het eerste uur hebben we best wat golfjes gepakt maar hierna werden de golven minder en besloten we maar op het strand te wachten totdat we werden opgehaald. S middags vertrokken we met een andere, dit keer vrouwelijke, chauffeuse richting Te Araroa. Dit was echt een super leuk hostel met uitzicht op het strand vanuit je bed. Kelly organiseerde een heerlijke BBQ en we zaten de rest van de avond op het balkon bij het vuur. De volgende ochtend vertrokken we vroeg. Helaas was het weer behoorlijk omgeslagen en kwam het met bakken uit de hemel. Dit ritje naar Te Kaha had potentieel een hele mooie kunnen zijn: we kwamen langs twee kerkjes, een manuka oil en honey factory en reden naar de meest oostelijke vuurtoren. Dit was een fantastisch ritje over een gravelpad met koeien en paarden op de weg, mooie kustlijnen en aan het einde van het pad de vuurtoren boven op een berg. Vanwege de wind en de regen konden we de ruim 700 trappen om de vuurtoren te bereiken niet nemen. Eenmaal aangekomen bij het hostel klommen we met Laura en Nathan, een superleuk engels stel, over de rotsen. Ik had in de bus laten vallen dat ik mijn haar te lang vond worden, en dat ik eigenlijk hoopte dat ik nog een keer op een bus met een kapper kwam. Nathan bracht dit opeens weer ter sprake en bleek een gerenommeerde kapper te zijn. Hij vond het geen probleem om mijn haar te knippen en had zijn hele kapperset mee. Uiteindelijk heeft hij vijf meiden geknipt, waaronder de eigenaresse van het hostel. Wat toch een leuk zakcentje opleverde na al bijna een jaar op reis te zijn. De rest van de avond hebben we gechilled bij het hostel, wat op een idyllisch plekje lag, maar waar niks te doen was. Vrijdag bracht Kelly ons weer terug naar Rotorua, waar Eveline en ik s middags Wai-o-tapu bezochten. Een thermal wonderland met prachtige kleuren, deze kleuren ontstaan door de verschillende mineralen die zich in het water bevinden. De volgende dag verlieten we de rotte eieren-lucht in Rotorua voor Lake Aniwhenua. Voordat we daar aankwamen kwam er een jonge man van de lokale tribe op de bus die ons van alles vertelde over de omgeving. Aangekomen bij de eind bestemming zagen we hoe onze Hangi, traditionele maaltijd die onder de grond wordt bereid, werd klaar gemaakt en lazen we een boekje in het gras, terwijl de rest van de bus zich bezig hield met flax weven, koken en een traditionele strijdkunst. Na de fantastische hangi, waar ik veel te veel van heb gegeten, gingen Eveline en ik samen met twee jongens uit Zuid Amerika night eelen. We kregen onze waders aan en liepen naar het meer waar we met een vislijn met een haak en een stukje tonijn, de palingen moesten vangen. Je voelde ze constant het aas van je lijn eten maar ze daadwerkelijk vangen, bleek nog vrij lastig. Het bewegen van de lijn in je hand terwijl je kijkt naar de sterren was wel heel rustgevend, bijna mediterend. Uiteindelijk heb ik twee palingen gevangen. Deze worden door de volgende bus opgegeten. Na een verdiende douche stapten we een heerlijk bedje in. Zondag vertrokken we richting Taupo. Normaal gesproken zouden we eerst een lokale school bezoeken om de leftovers van de avond ervoor aan de kinderen te geven, helaas was op zondag de school dicht. Via de Huka falls, waar een bizarre hoeveelheid water zich door de vernauwing stuwt, arriveerden we in Taupo. Het was een grijze dag en de voorspelling voor de rest van de week was niet veel beter.. Dit hielden we nauwlettend in de gaten omdat de Tongariro Alpine Crossing alleen de moeite waard is met goed weer. Maandag regende het de hele dag, Eveline en ik hadden het fantastische plan om naar de Wairakei terraces hot pools te fietsen, want nat werden we toch wel! Dat hebben we geweten! Uiteindelijk bleek de enige mooie dag deze week op dinsdag te vallen, dus na wat wikken en wegen hebben we besloten om een dag langer in Taupo te blijven en vanuit hier de Crossing te doen. Dinsdagochtend werden we om 5.30 uur opgehaald door een shuttle die ons naar het startpunt van de crossing bracht. Ik had behoorlijk wat horror verhalen gehoord, over hoe zwaar het wel niet zou zijn, dus we waren voorbereid op het ergste. Rond half acht begonnen we te lopen, het eerste uur was vrij makkelijk, we liepen in een soort vallei met watervalletjes en mooie stroompjes. Hierna bereikten we devil's staircase. Vanwege de hoogte was het inderdaad af en toe best zwaar, maar de trappen in Mount Cook National Park waren een stuk zwaarder. Bovenaan deze trappen hadden we de keuze om Mount Doom (dit is de naam uit LOTR, maar de echte naam is lastig haha) te beklimmen, hier was echter geen pad en de wind was behoorlijk aangewakkerd. Omdat er ook geen enkele andere wandelaars waren die zich hieraan waagden, besloten we dit aan ons voorbij te laten gaan. Wel namen we de afslag naar de top van de Tongariro zelf, wat ook een redelijk smal paadje was door stukken sneeuw. Eenmaal over de top hadden we een uitzicht over drie fantastisch gekleurde meren. Dit was nog mooier dan Wai-o-tapu! Hier hebben we enigszins uit de wind onze lunch gegeten. Waarna we na nog een klein klimmetje richting de grote krater die veranderd was in een groot meer, begonnen aan de afdaling. Dit was een vrij saai stuk van ongeveer 10km slingerend naar beneden. Toen we rond drie uur het einde van de route bereikten, waren we dan ook moe maar voldaan. In de bus terug naar Taupo deden we een powernapje en s avonds aten we een ijsje aan Lake Taupo.

Woensdagmiddag (de dag dat ik eigenlijk terug naar huis zou komen ;)) vertrokken we naar Blue Duck Station, Whakahoro. Hier aangekomen, vertelde Dan dat ze die middag de eerste blue duck ducklings hadden gezien. Terwijl Dan zijn verhaal deed zag ik in de verte een oude bekende de douche uitkomen, het was RENEE! S avonds voegden we ons bij de bus van Renee, waar ook Laura en Nathan opzaten, en werd er voornamelijk veel gekletst en een beetje gekaart. Helaas vertrok Renee de volgende dag om 6 uur voor de Tongariro crossing, maar het was super leuk om haar even te zien! Ik ging die dag paardrijden, we reden een berg op met prachtig uitzicht en er zat ook nog een mooi kanoritje aan het einde. S avonds vertelde Pickle ons dat de crossing op vrijdag inderdaad niet door kon gaan vanwege het slechte weer dat voorspeld was. Eveline en ik waren dus heel blij dat wij hem al gedaan hadden. Het regende daadwerkelijk de hele dag in Tongariro National Park. Dus veel meer dan een was, wat kaartspelletjes en tafeltennissen hebben we niet gedaan.. Ondertussen ben ik in Wellington waar ik de komende twee dagen rondgeleid ga worden door Eveline. Daarna ga ik weer terug omhoog, naar Auckland, vandaar ga ik nog naar de Coromandel en Paihia. En dan moet ik Nieuw Zeeland alweer bijna verlaten voor Fiji.

xxxx see yaa